Acaba yolda da dışardan göründüğü kadar sportif mi Toyota C-HR? "Sportif" biraz abartılı olsa da C-HR kompakt SUV'ların dinamik tarafında sayılabilir. Boyutlarından daha küçük hissettiren, keyif verici bir model üretmiş Toyota.

Yola sıkı tutunan Toyota C-HR, alçak ağırlık merkezi sayesinde dengesini kolay kolay kaybetmiyor. 1.2 motorun gündemden çıkışıyla, hibrit sistem ve batarya ile 1.420 kg'ı bulan ağırlığı kıvraklıktan biraz çalsa da sert sayılabilecek ayarların da katkısıyla virajları başarıyla alıyor C-HR.
 

Sert süspansiyon ayarları dedik ama konforsuz, bozuk yollara teslim olup yolcusunu hırpalayan bir araba değil Toyota C-HR. Tam tersine, başarılı bir yol tutuş/konfor denklemi kurmuş. Bu anlamda Seat Ateca'ya yakın dirilikte ama daha konforlu bir denklem. Tabii bir 3008 ya da Tiguan kadar da değil.

Yandan hafif hafif gelen rüzgâr sesi dışında başarılı ses izolasyonu harika ön koltuklarla beraber C-HR’nin konforunu daha da yukarı taşıyor. Ama zaman zaman, eğim az bile olsa yokuş yukarı giderken manasızca yükselen motor sesi genel rafine tabloyu kısa süreliğine de olsa hayli bozuyor.

Ani hızlanma taleplerinde de daha düşük ölçekli ama benzer bir hırıltı söz konusu. Sebep CVT şanzıman kadar, hibrit sistemde motorun devreye giriş-çıkış orkestrasyonu diyebiliriz. Neyse ki batarya doluysa içten yanmalıyı devreye sokmadan, sadece elektrik motoruyla kalkış yaparak nefis bir deneyim yaşatıyor C-HR. Sürüş boyunca dur-kalklarda da aynı güzellik sürüyor.

Lakin, motor karakterindekine benzer bir gariplik ani frenlemelerde de yaşanıyor. Diyelim ki şehir içi hızda giderken önünüze bir kedi fırladı ya da kasisi son anda fark edip frene asıldınız... Enerjiyi geri kazanmaya biraz fazla odaklanmış frenler, sanki disklerin yerine sert bir sünger kullanılmış gibi acaip bir his veriyor.

Durmasına duruyorsunuz ama sanki altınızdaki halı kayıyormuş gibi bir hisle duruyorsunuz. Zamanla alışılır herhalde ama biz alışmamayı ve daha güven verici bir fren sistemini tercih ederiz.

Benzinli-elektrik motoru işbirliğiyle çalışan 1.8 hibrit C-HR, Prius’un bütün uzmanlığından faydalanıyor. Atak olmaktan çok tasarrufu hedefleyen 122 hp’lik bu motor - dizellerin yavaştan çıkışa doğru itildiği bir dünyada - ortalama 3.7 litrelik resmi tüketim değeriyle çok başarılı.
 

Gerçek hayat tüketim değeri için, bunun üstüne bir-iki litre eklemeniz yerinde olur, ki bizim testimiz sonunda aynen öyle oldu. Şehir içinde ortalama 5 - 5,5 litre ile çoğu normal benzinli rakibinin neredeyse yarısı kadar bir tüketimden bahsediyoruz! Bu da Toyota'nın hibrit işinde ne kadar usta olduğunun kanıtı.

Emisyondu, şuydu buydu derken, çekişi ve ataklığıyla takdirimizi kazanan 1.2 turbo benzinli katalogdan çekildi malum. Manuel şanzımanı da hibrit C-HR’deki e-CVT’den kesinlikle daha keyifliydi. Sesi, devirlenmesi ya da tepkileriyle CVT şanzıman hiçbir zaman favorimiz olamadı gitti. Konfor, tasarruf ve sağlamlık gibi erdemleri de yok değil elbet. Ama zaman zaman, hızlanmaya pek yansımadan artan devir ve manasız gürültü klasiği aynen devam...

Motor ve şanzımanın karakterinden konfor kısmında bahsettik, tekrara düşmeyelim. Kısaca; batarya doluysa içten yanmalıyı devreye sokmadan, sadece elektrik motoruyla kalkışlar harika bir deneyim.

Makyajla birlikte lityum iyon bataryaya geçilmesi, verimililik ve hafiflik avantajı sağlamış C-HR'ye. İdeal koşullarda bu %100 elektrikli deneyimi düşük hızlarda birkaç km sürdürmek de mümkün. Sonrası için ise - en azından yokuş yukarı hızlanma taleplerinde - karışık duygular besliyoruz.

Ama Toyota C-HR'nin düşük tüketim vaadinin nasıl da gerçeğe dönüştüğüne bakarak, tüm hırıltıları mazur görüp susuyoruz.